Η Francesca Woodman γεννήθηκε στο Denver του Coloranto των ΗΠΑ το 1958. Μεγάλωσε και ανατράφηκε σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε ερεθίσματα, από γονείς καλλιτέχνες, που δεν μπορούσαν παρά να την σπρώξουν προς τη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική ενασχόληση. Ασχολήθηκε από μικρή με τη φωτογραφία και σε ηλικία 13 ετών έκανε τις πρώτες της εκτυπώσεις σε ασπρόμαυρο φιλμ.
Σπούδασε στο Rhode Island School of Design των ΗΠΑ και το 1977 μετατέθηκε στο παράρτημά του στην Ιταλία όπου και φοίτησε για ένα χρόνο. Εκεί ήρθε σε επαφή με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα κύκλο διανοούμενων και καλλιτεχνών, γνώρισε το σουρεαλισμό και το φουτουρισμό.
Σκοτεινή και αινιγματική, προκλητική και ρομαντική, θολή και ιδιόρρυθμη, αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη αυτή προσωπικότητα. Οι εικόνες της συνθέτουν μία παράσταση με συνοχή στην οποία η ίδια παίζει με τον εαυτό της, τον κρύβει, τον παραμορφώνει και τον αναπλάθει.
Στις περισσότερες -ασπρόμαυρες- φωτογραφίες πόζαρε η ίδια. Το δικό της, γυμνό, σώμα να προσπαθεί να βρει μια θέση στο χώρο, μέσα στο αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Να «καμουφλάρεται» για να μην ξεχωρίζει από τους τοίχους, να «συρρικνώνεται» μέσα σε έπιπλα, να συμπληρώνει ή να αντιτίθεται στη δομή του χώρου, άλλοτε σταθερό και άλλοτε θολό, μέσα σε κίνηση.
Στις αρχές του 1981, 22 ετών και με βαριά κατάθλιψη δίνει τέλος στη ζωή της διότι, όπως αντιλαμβάνεται, τα έργα της δεν έχουν απήχηση στο κοινό και η ίδια νιώθει ανεπαρκής.
Σπούδασε στο Rhode Island School of Design των ΗΠΑ και το 1977 μετατέθηκε στο παράρτημά του στην Ιταλία όπου και φοίτησε για ένα χρόνο. Εκεί ήρθε σε επαφή με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα κύκλο διανοούμενων και καλλιτεχνών, γνώρισε το σουρεαλισμό και το φουτουρισμό.
Σκοτεινή και αινιγματική, προκλητική και ρομαντική, θολή και ιδιόρρυθμη, αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη αυτή προσωπικότητα. Οι εικόνες της συνθέτουν μία παράσταση με συνοχή στην οποία η ίδια παίζει με τον εαυτό της, τον κρύβει, τον παραμορφώνει και τον αναπλάθει.
Στις περισσότερες -ασπρόμαυρες- φωτογραφίες πόζαρε η ίδια. Το δικό της, γυμνό, σώμα να προσπαθεί να βρει μια θέση στο χώρο, μέσα στο αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Να «καμουφλάρεται» για να μην ξεχωρίζει από τους τοίχους, να «συρρικνώνεται» μέσα σε έπιπλα, να συμπληρώνει ή να αντιτίθεται στη δομή του χώρου, άλλοτε σταθερό και άλλοτε θολό, μέσα σε κίνηση.
Στις αρχές του 1981, 22 ετών και με βαριά κατάθλιψη δίνει τέλος στη ζωή της διότι, όπως αντιλαμβάνεται, τα έργα της δεν έχουν απήχηση στο κοινό και η ίδια νιώθει ανεπαρκής.
Περισσότερα
εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου